کینکاس بوربا

آسمان صاف صاف بود. یک ساعتی آن‌جا ایستادم. میان دریا و خانه‌ی شما. یعنی می‌شد شرط ببندم که شما دارید خواب مرا می‌بینید؟ بگذریم. انگار صدای نفس‌هاتان را می‌شنیدم. گفتم که، دریا بدجوری متلاطم شده بود، اما تلاطم دل من هم کم‌تر از آن نبود، با این تفاوت که دریا شعور ندارد، می‌تپد و می‌کوبد بی‌آن‌که بداند چرا، در‌حالی‌که دل من می‌دانست به هوای شما می‌کوبد.