کوکورو

حدس می زدم جهان بینی سنسی بر شالوده ی ماجرایی عشقی- قطعا بین او و همسرش- در جوانی بنا شده باشد، ماجرایی پرشور و آکنده از شدت و حدت در آغاز و بعدها درآمیخته با ندامت. این تعبیر، کم و بیش با آن گفته ی سنسی که عشق جنایت است، همخوانی می یافت. در عین حال سنسی به من گفته بود که حالا هم به همسرش عشق می ورزد. پس منطقی نبود که دیدگاه بدبینانه ی سنسی را پیامد آن ماجرای عشقی بدانم. بر همین اساس، دیدگاه های مردم گریزانه ای را که سنسی با من در میان گذاشته بود، بیشتر باید برای تبیین نگاه او به دنیای مدرن در نظر می گرفتم، نه درباره ی مناسبات او و همسرش.

گاه گاهی هم خاطره ی قبری که در گورستان زوشی گایا بود و نمی دانستم قبر کیست، ذهنم را درگیر می کرد. می دانستم که رابطه ای عمیق با سنسی دارد. من که این همه به سنسی نزدیک شده بودم و در عین حال درکی چنین ناچیز از او داشتم، آن قبر را به نوعی دفینه ی پاره ای از زندگی سنسی می دانستم. با این همه، هرچه در آن قبر بود، برایم مرده و منسوخ به حساب می آمد: چیزی که نه تنها نمی توانست کلید ورود به قلب سنسی باشد، بلکه هیولاوار میان ما ایستاده بود و برای همیشه بین ما جدایی می انداخت.

در این گیرودار موقعیتی پیش آمد که من و همسر سنسی دوباره مجال مصاحبتی تک به تک یافتیم. اواخر پاییز بود، که روزها کوتاه و کوتاه تر می شوند و بی قراری در فضا و سوز سرما در هوا موج می زند. هفته ی قبل از آن،سه چهار سرقت پیاپی در محله ی سنسی رخ داده بود، همه هم در اوایل شب. چیز باارزشی ندزدیده بودند، اما به هرحال به هر خانه ای که وارد می شدند حتما چیزی برمی داشتند و همسر سنسی نگران شده بود.