کوری عصاکش کور دگر

بالای همه‌ی این‌ها کلاه‌های بنددار و کلاه‌های بی‌لبه را سرمان می‌کنیم. (کلاه لبه‌دار سر نمی‌کنیم، چون باد می‌بردش.) اما الان وقت فکرکردن به این چیزها نیست -هرچیز به وقتش- عصابه‌دست، سلانه‌سلانه به طرف در کاه‌انبار می‌رویم. در را با اولین تقلای دسته‌جمعی آن روزمان هل می‌دهیم و باز می‌کنیم، تا نفس‌زنان حتی شده فقط سری در فضای آزاد دهکده سبک کنیم. هوای صبحگاهی منتظرمان است و به سویمان می‌وزد. می‌ایستیم و به سویی که احتمالا خورشید آنجاست نگاه می‌کنیم بله، باید آنجا باشد! و خودمان را به تیرک‌های راست و چپ در کاه‌انبار می‌مالیم و کمی پا به زمین می‌کوبیم تا لباس‌هایمان درست روی تنمان بایستند و خوب چین بخورند.
بچه‌ای که جلوی ما ایستاده، می‌پرسد این‌ها هستند؟
آن که در زده می‌گوید بله، خودشان‌اند.
بعدش بچه می‌پرسد شما واقعا من را نمی‌بینید؟
نه.
بچه از مردی که در زده می‌پرسد تو را چه، تو را می‌بینند؟
مرد می‌گوید نه، من را هم نمی‌بینند. بعدش مکثی می‌کند تا بچه وقت داشته باشد حسابی براندازمان کند.