کنار رود پیدرا نشستم و گریستم

– گفته بودی یه اتفاق توی این روستا باعث شد مسیر زندگی‌ت عوض بشه.
– فکر کنم این‌طور باشه، اما هنوز مطمئن نیستم. برای همین هم دلم می‌خواست تورو به اینجا بیارم.
– یه آزمایشه یا یه تجربه؟
– نه، می‌شه گفت یه نمایش از باور و تسلیمه که خودش بهم کمک می‌کنه تا بهترین تصمیم رو بگیرم.
– کی کمکت می‌کنه؟
– باکره‌ی مقدس.
باکره! باید متوجه می‌شدم. شگفت‌زده شدم از اینکه می‌دیدم با گذشت سال‌ها، سفرهای دور و دراز، کشف مجهولات و باز شدن افق‌های جدید، هنوز به اعتقادات مذهبی دوران کودکی‌اش پایبند است. لااقل در این خصوص من و دوستانم با گذشت زمان تغییرات زیادی کرده بودیم. دیگر زیر بار سنگین گناه و خطاهایمان زندگی نمی‌کردیم.
– جالبه بعد از این همه ماجراجویی، هنوز ایمان و اعتقاداتت رو حفظ کردی.
– نه حفظ نکردم. یه زمانی همه چیز رو از دست دادم و دوباره به دستشون آوردم.
– اعتقاد به باکره؟ چیزای غیرممکن و خیالی؟ مگه زندگی طبیعی خودت رو نداشتی؟
– بله، یه زندگی با روال کاملا طبیعی. من افراد زیادی از جنس مخالف رو دوست داشتم.
شعله‌های حسادت تمام وجودم را فراگرفتند و از این عکس‌العمل غیرمنتظره در وجودم شگفت‌زده شدم، اما جدال درونی‌ام انگار فروکش کرد و مجالی به آن احساس نداد.
– اما خب چرا اون باکره‌س؟ چرا مریم مقدس رو یه زن معمولی مثل زن‌های دیگه به ما نشون نمی‌دن؟ خیلی دلم می‌خواد بهم یه جواب قانع‌کننده بدی، آخه هروقت موضوع بحث به مسائل جدی کشیده می‌شه، موضوع صحبت رو عوض می‌کنی.
– مریم یه زن معمولی بود؛ این چیزیه که توی کتاب مقدس اومده. عیسی دو برادر دیگه هم داشته. باروری و باکرگی مریم در واقع موهبتی الهی و لطفیه که پروردگار به اون عطا کرده. اون مظهر احساسات و عواطف پاک مادرانه‌ست و جلوه‌ای از صفات معبود. اون خودش یه الهه‌ست.
نحوه‌ی بیانش سنگین بود و من به درستی متوجه منظورش نمی‌شدم.