کمک های اولیه در ورزش و پیشگیری از آسیب (با تاکید بر ورزش های رایج)

ورزشکاران معمولا دچار پارگی ها و زخم هایی باز می شوند که نیاز به بخیه شدن توسط پرسنل پزشکی دارند. تشخیص اینکه کدام زخم ها به مراقت پزشکی نیاز دارد، اغلب پزشکیاران، والدین و ورزشکاران را سردرگم می کند. گرچه هر شرایطی منحصر به فرد است، بعضی رهنمودهای عمومی به تشخیص اینکه چه موقع زخم به بخیه نیاز دارد، چه کسی باید عمل بخیه را انجام دهد و سرانجام آنچه را که در مورد ورزشکاری که بخیه زده و برای حضور در تمرین یا مسابقه اعلام آمادگی می کند باید انجام داد، کمک خواهد کرد. بخیه ها برای کمک به کنترل خونریزی و جلوگیری از تشکیل اسکارهای بد منظره زخم استفاده می شوند. شرایطی که به بخیه (یا مشاوره پزشکی اضافی) نیاز دارند شامل موارد زیر می باشند:

زخم هایی که عمیقا پاره شده اند به طوری که ماهیچه، چربی یا استخوان قابل مشاهده است.

هر زخمی که دهان باز کرده و لبه های آن نمی توانند به هم برسند.

پارگی های با طول بیش از یک اینچ (2/5 سانتیمتر).

زخم هایی که خونریزی آنها با تکنیک های معمول متوقف نمی شود (زخم های بزرگ با خونریزی غیر قابل کنترل که به مراقبت پزشکی فوری نیاز دارند)

زخم هایی که مفاصل را درگیر می کنند.

زخم های روی صورت یا زخم هایی که در محل هایی ایجاد شده اند که جای زخم (اسکار) در آنجا قابل مشاهده خواهد بود.

گاز حیوان یا انسان.

زخم های نافذ عمیق (یا زخم هایی که در آن ها شیئی باقی مانده)

زخم هایی با پارگی های ناصاف.

زخم هایی که به طوری غیر عادی کثیف هستند.

بخیه ها باید در طی 6 ساعت بعد از آسیب انجام شوند. چنانچه هرگونه تاخیری وجود دارد مطمئن شوید که زخم ها را به طور کامل تمیز کرده اید و آن را تا زمانی که ورزشکار بتواند به یک پزشک مراجعه کند تمیز و مرطوب نگه دارید.