کلیتون بیرد و سفر زیرزمینی اش

کلیتون بیرد نگاهش را روی بابایی بیرد باحال ثابت کرده بود. بابایی دوست‌داشتنی خوب می‌دانست چطور از گیتار الکتریکی‌اش که قسمت اصلی و دلبرانه‌ی موسیقی بلوز است، استفاده کند. بابایی بهتر از هر کسی می‌توانست کلیتون را به گریه بیندازد. وقتی همه‌ی جمعیت منتظر آخرین قسمت ترانه بودند، کلیتون منتظر نشانه بود؛ بالاخره زمان احتمالی وقوع نشانه فرارسید. در وهله‌ی اول یک سکوت مرگبار و سپس به جای اینکه بابایی باحال ترتیب نت‌ها را حفظ کند، نت‌های دیوانه‌واری را ایجاد می‌کرد. انگشت شستش روی نخ‌های گیتار به رقص درمی‌آمد. دستگاه بلوز الکتریکی با رنگ‌های درخشانش در شب عرض‌اندام می‌کرد. جمعیتی که در پارک میدان واشنگتن بودند موسیقی را با تمام وجودشان هضم می‌کردند. آنها تشنه‌ی آخرین قسمت از کنسرت بلوز بودند. مردم دست می‌زدند، شادی می‌کردند و فریاد می‌زدند: «آخرین قسمت رو بخون.»
دستان پیر و زمخت بابایی، جمعیت را به ارتعاش درآورده بود، اما برای اعضای کنسرت و کلیتون بیرد، یا درکل، کسانی که دستی در موسیقی بلوز داشتند، این نتهای پرلرزه، بسیار قوی‌تر از چیزی بود که برای مردم نمایان می‌شد. هر چیزی از ترکیب آکوردها و اینکه نوازنده چه کسی است، برای کلیتون بیرد و آدم‌هایی که در موسیقی بلوز تبحر داشتند، به‌گونه‌ای زیباتر و با ابهت‌تر خودش را نشان می‌داد. نوازندگان بلوز نقش خودشان را می‌دانستند، کلیتون بیرد هم نقش خودش را خوب می‌دانست.