کتاب های دامیز (زندگی بدون گلوتن)

با خودم گفتم که حتما دکتر اشتباه کرده است:” حتما منظور شما گلوکز است!” فکر کردم که دکتر اشتباه می‌گوید و حرفش را اصلاح کردم:” حتما منظور شما این است که پسرم نباید گلوکز بخورد!” این‌طوری خیلی سخت می‌شود، دیگر نباید آدامس خرسی بخورد.
دکتر جواب داد: “نه، منظور من گلوتن است” سپس ادامه داد: “و صادقانه بگویم من درباره‌ی رژیم غذایی بی‌گلوتن اطلاع زیادی ندارم. می‌توانید با متخصص تغذیه‌ی بیمارستان ما ملاقاتی داشته باشید، اما او هم راجع به رژیم اطلاعاتی چندانی ندارد. خودتان باید در منزل روی این موضوع کمی کار کنید.”
تنها کاری که می‌توانستم بکنم این بود که به دکتر خیره شوم. گلوتن دیگر چه زهرماری بود؟ یادتان باشد که آن موقع سال ۱۹۹۱ بود و دانش من راجع‌به گلوتن در آن زمان به اندازه‌ی دانش کنونی‌ام درباره‌ی پلیمرهای “پیه زو الکتریک” بود. یعنی تقریبا هیچ.
در حالی که در نقطه‌ای بین خلیج مرگ و دریای وحشت گیر افتاده بودم، فهمیدم که دو راه بیشتر ندارم: یا بگذارم تایلر با مرگ دست و پنجه نرم کند یا بفهمم که معنی گلوتن چیست و همه‌چیز را درباره‌ی آن کشف کنم. ال گور هنوز اینترنت را اختراع نکرده بود(!) و من نمی‌توانستم هیچ کتاب و گروه پشتیبانی پیدا کنم؛ وقت آن بود که ابتکار و خلاقیت به خرج دهم. تصمیم گرفته بودم هر آنچه که می‌توانم کشف کنم و دانشم را با دنیا (یا حداقل با شش نفر دیگری که همزمان روی کره‌ی زمین بدون گلوتن زندگی می‌کردند) قسمت کنم.