کتاب های دامیز (اینشتین)

کالبدشکافی آن مغز مشهور
مادر جوان اینشتین، پس از تولد تنها پسرش در سال ۱۸۷۹، برای یک لحظه تصور کرد که او «هیولا»ست! سر این نوزاد، شکلی عجیب و بزرگ داشت. دکتر او را آرام کرد و توضیح داد که داشتن سرِ بدشکل برای نوزادان در لحظه‌ی تولد عادی است و به او اطمینان داد که اندازه ی سر کودکش کاملا طبیعی خواهد شد. دکتر درباره‌ی اندازه ی سر درست می‌گفت. در عرض فقط چند هفته، همه‌چیز متناسب شد. اما شکل زاویه دار سر اینشتین تا پایان عمر او همان طور باقی ماند!
آنچه اینشتین را از سایر پسرها متمایز می‌کرد، شکل نامعمول سر وی نبود، بلکه مغز او بود. شیوه‌ای که مغز او کار می‌کرد به هرچیزی شبیه بود الا معمولی.
در زمان حیات اینشتین، بسیاری از مردم کنجکاو بودند بدانند که آیا مغز او با بقیه‌ی مردم فرق دارد یا نه. اینشتین دستورالعملی بر جای گذاشت تا پس از مرگش درباره‌ی مغز وی تحقیق کنند. وقتی اینشتین در سال ۱۹۵۵ درگذشت، آسیب‌شناسی به نام توماس هاروی مغز او را نگه داشت و بعدا چندین نمونه از بافت آن را بررسی کرد. هاروی هیچ چیز نامعمولی در آن ندید؛ اما، در سال ۱۹۹۹، ساندرا ویتلسون از دانشگاه مک مستر کانادا کشف کرد که مغز اینشتین فاقد یک چین‌خوردگی ویژه بوده که در مغز بیشتر اشخاص وجود دارد. این چین‌خوردگی در ناحیه‌ای از مغز که مربوط به تفکر ریاضی و تصور دیداری است، قرار دارد.