کاپیتان و دشمن

او غریبه بود، اما ازش هیچ ترسى در دلم احساس نمى‌کردم. غریبه‌ها خطرناک نبودند. آن‌ها قدرتى مثل مدیر یا همکلاس‌هایم نداشتند. آدمِ غریبه آدمی دایمى نیست. مى‌توان به راحتى از شرش خلاص شد. مادرم چند سال پیش مرده بود _ حتى نمى‌توانستم بگویم دقیقا کى بود؛ براى بچه‌ها زمان با شتاب دیگرى مى‌گذرد. او را در بستر مرگش، آرام و رنگ‌پریده، مثل نقش روی سنگ قبر دیده بودم. هنگامى که طبق تشریفات پیشانى‌اش را بوسیدم و او جواب بوسه‌ام را نداد فهمیدم پیش فرشته‌ها رفته است، و این خیلی غمگینم نکرد. آن روزها، که هنوز به مدرسه نمى‌رفتم، تنها ترسم از پدرم بود، که به قول مادرم مدت‌ها بود در صف مخالفین ملکوت اعلى، که اکنون مادرم به آنجا پیوسته بود، خدمت مى‌کرد. خیلى علاقه داشت بگوید: «پدرت شیطان است.» و هنگام گفتن این حرف چشم‌هایش ناگهان، مثل شعله‌ور شدن اجاق گاز، می‌درخشید، و خستگى نگاهش از بین مى‌رفت.