کاپیتال مارکس (راهنمایی برای خواندن «سرمایه»)

مارکس خوب می داند که چه طور داستانی بزرگ برایمان تعریف کند- روایت او شامل یک بازه زمانی هزاران ساله می شود، هرچند تمرکز اصلی او بر پیدایش سرمایه داری در سده های اخیر است. فئودالیسم با ویژگی هایی همچون اراضی اشتراکی، مایملک محدود دهقانی، و جوامع اشتراکی «ابتدایی»، یکی از آن شکل های قدیمی تر تولید اجتماعی است که طی فرایند شکل گیری فروشندگان آزاد نیروی کار از بین رفته است. تمام این شیوه ها (ی تولید پیشاسرمایه دارانه) غالبا مبادلات بازاری کوچکی، به عنوان بخشی از این شیوه های تولید، داشته اند، که آن هم از خلال توافقات داد و ستدی میان قبیله ها صورت می گرفته است. با این همه، کالاهای تولید شده برای این قبیل مبادلات بازاری، به دست مردمانی ساخته می شده که خودشان، چه شخصا و چه به صورت اشتراکی، مالک ابزارهای تولیدی شان بوده اند. اما بازارهای سرمایه داری کاملا متفاوت اند. سرمایه داری فقط زمانی پدید می آید که صاحب وسایل تولید و معاش، کارگر آزاد را در بازار به عنوان فروشنده نیروی کارش در دسترس ببیند. و همین یک پیش شرط تاریخی، تاریخ یک جهان را شکل می دهد. بنابراین، سرمایه از همان ابتدا عصر جدیدی را در فرایند تولید اجتماعی اعلام می کند.

بنابراین، شخصیت های داستان ما کم کم دارند تغییر می کنند: از خریدار و فروشنده، به سرمایه دار و کارگر. سرمایه داران مالک ابزار تولیدند. کارگران فاقد ابزار تولیدند، و برای همین هم باید نیروی کارشان را به مالکان ابزار تولید بفروشند تا بتوانند زنده بمانند. شاخصه دوران جدید وابستگی گسترده به این مناسبات بازاری (و بی ارادگی در برابر آن ها) است. ماهیت وابسته ساز و اختیارستان این مناسبات آن جایی آشکار می شود که امروزه کارکردن برای خود، یعنی به راه انداختن کسب و کاری از آن خود، علی رغم خطرات پیش رو و معایب ایستادگی در برابر سرمایه بزرگ، از حس قدرتی که به افراد می بخشد، برای بسیاری از مردم جذاب شده است.