کابوس های کارلوس فوئنتس

اولین خواب‌هایش مخوف و تکان‌دهنده بودند. در خواب نمی‌توانست به هلندی حرف بزند. در برابر کارفرمای هلندی‌اش می‌ایستاد و با او به لهجه‌ی عراقی حرف می‌زد. این وضع او را به ستوه می‌آورد، سرش تیر می‌کشید، عرق‌ریزان بیدار می‌شد و می‌زد زیر گریه. اوایل فکر می‌کرد این خواب‌ها کابوس‌های گذرایی بیش نیستند. اما خواب.ها بی‌رحمانه به بمبارانشان ادامه دادند. در خواب، بچه‌ها را می‌دید که در محله‌ی زادگاهش به دنبال او می‌دویدند و اسم جدیدش را مسخره می‌کردند. پشت سرش کف می‌زدند و دم می‌گرفتند: «کارلوس ترسو… کارلوس ابله… »
…
از نگهبان «گذشته» اجازه می‌گیریم. مرده را برهنه به پارک می‌بریم و در پرتو آفتاب نورس نارنجی‌رنگ روی نیمکت می‌نشانیم. می‌کوشیم کله‌اش را درست سرجایش کار بگذاریم.
پشه‌ها و مگس‌ها پروازکنان دوروبرش وزوز می‌کنند. البته رفتار حشرات با زنده و مرده یکسان است. از او می‌خواهیم داستان را برایمان تعریف کند. لازم نیست با خشونت تحت فشارش بگذاریم تا درست و صادقانه حرف بزند. مرده‌ها معمولا صادقند، حتی بی‌شرف‌هایشان.