ژنرال های عریان (روایت هایی درباره جنگ های بی پایان)

نخستین تجربۀ تلخِ مدنی باراک اوباما با «عقب‌نشینی» از عراق آغاز شد. یک هفته پیش از کریسمس ۲۰۱۱، پانصد سرباز آمریکایی با معده‌هایی پر از هات‌داگ و کباب دنده‌ای بریان در جنوب عراق جشن گرفته بودند و مشتاقانه برای بازگشت به‌موقع به ایالات متحده و تعطیلات کریسمس لحظه‌شماری می‌کردند و درحالِ سوارشدن بر زره‌پوش‌های ضدّ مین بودند. در پایگاه عملیات اضطراری اَدِر، هوای شن‌آلود آنجا پر شده بود از صدای ۱۲۵ کامیون که موتورهایشان درجا کار می‌کردند. روحیه‌ها آکنده از امید، اما همگی تحت‌فشار بودند. این آخرین کاروان آمریکایی‌های مستقر در عراق بود که درحالِ بازگشت به خانه بودند تا به جنگی نُه‌ساله خاتمه داده شود. این عقب‌نشینی، به‌قدر شتاب‌زدگیِ عقب‌نشینی سی‌وپنج سال پیش‌از شهر سایگون (پایتخت ویتنام جنوبی) نبود، اما شبانه و حتی بدونِ اطلاع شرکای محلی عراقی انجام گرفت. مأموریت پایانی این سربازان آمریکایی روشن بود: افشانکردن اخبار به شورشیان یا تروریست‌ها، پرهیز از هرگونه حملۀ «دوستانه‌ای» ازسوی عراقی‌ها و نیز از بمب‌های کنارجاده‌ای.