چهار غول بزرگ

خوشبختانه قطار نزدیک ایستگاه توقف کرده بود. مقداری پیاده رفتیم تا رسیدیم به گاراژی که اتومبیلی در اختیار ما گذاشت. نیم ساعت بعد با سرعت به ‌طرف لندن بازمی‌گشتیم. تازه اینجا بود که پوآرو کنجکاوی من را برطرف کرد.
ــ متوجه نیستی؟ من هم متوجه نبودم. ولی حالا هستم. هدف این بود که مرا از اینجا دور کنند، هیستینگز.
ــ‌چی؟
ــ بله. خیلی زیرکانه بود. هم روشی که به کار برده و هم جایی که انتخاب کرده بودند، خیلی زیرکانه بود. از من می‌ترسیدند.
ــ کی؟
همین چهار تا نابغه‌ای که دور هم جمع شده‌اند و کارهای خلاف می‌کنند. یک چینی، یک آمریکایی، یک فرانسوی و یکی دیگر که معلوم نیست اهل کجاست، خدا را شکر که به موقع برگشتیم.
ــ یعنی به نظرت جان میهمان ما در خطر است؟
ــ صد در صد.
خانم پیرسون به استقبال ما آمد. خوشحالی و ذوق‌زدگی‌اش از بازگشت پوآرو را ندیده گرفتیم و پرسیدیم چه اتفاقی افتاده. خوشبختانه خبری نبود. کسی نیامده و میهمان هم هنوز بیدار نشده بود.
نفس راحتی کشیدیم و رفتیم طبقه بالا. پوآرو از سالن بیرونی وارد اتاق خوابش شد. بعد با ناراحتی صدایم زد.
ــ هیستینگز، بیا اینجا، فوت کرده.