چرا خاک سرد بود؟

نشستن لب پنجره و آویزان کردن پاهایم از طبقه دوم چه حالی دارد. خدا بیامرزد بی بی را. بی بی که کُلفَت بامحبت خانه ی ما بود، من را از لب پنجره کشید کنار و نجات داد. من که در همان سنین کودکی به خوبی می دانستم سقوط از این پنجره مرگ قطعی ست، با شنیدن آوای داغون زندگی که از طبقه پایین خانه ی مان می آمد قصد پریدن کردم.

(جیغ) این چیه؟ این چیه؟!

(فریاد) گفتم بده من، بدش من.

حیوون… کثافت…

گفتم بدش من.

برو گمشو کنار. چاقو می کشی برای من لات بی سروپا؟

همین جا انقدر می زنمت که جنازتم پزشکی قانونی نشناسه، گفتم بدش من.

برای کودکی مثل من با آن مغز پیچیده اصلا تصویرسازی آنچه داشت در طبقه پایین خانه ی مان اتفاق می افتاد سخت نبود. من در دعوا صدای سکوت و صدای خفگی می شنیدم. تصویری که ساختم آن بود که پدر در حال خفه کردن مادر است، پس چرا من باید زنده بمانم وقتی فرزند یک جنگ رو به اتمامم.

چی کار می کنی مادرجان؟!

بی بی من را از دم پنجره گرفت، سپس در آغوش گرمش گرفت. من هم همانند یک کودک شروع کردم به گریستن. بی بی من را می بوسید و من را تسکین می داد اما من آغوش مادر را می خواستم، نه بی بی.

آن شب شبی وحشتناک بود. مادر در اتاقی جدا و پدر در اتاقی دیگر؛ مثل همیشه. سر و صورت زخمی پدر و گلوی سیاه شده ی مادر آن دو را به چهره ی سرطانی تبدیل کرده بود که من جرئت دیدن هیچ کدامشان را نداشتم. پدر از بیرون غذا گرفته بود و پشت درِ اتاقی که من و مادر در آن بودیم گذاشت. من که دلم غذای بیرون را می خواست از سر لجِ مادر با پدر مجبور شدم کوکوسبزیِ دو روزمانده را به زور از گلو پایین بدهم، چون مادر غذا را برنداشت. هنگام خواب با یک جنجال ساده و کمی کتک به زور به دستشویی رفتم و پس از آمدن به زور خوابیدم. معلوم بود که در این بازار جنگ کسی دیگر حوصله ی من را ندارد. منی که فقط آرزویم این بود دوباره در کنار هم غذا بخوریم؛ من، مادر و پدر.