پنج سطح وابستگی (خرد تلتک برای جهان امروز)

از میان همه‌ی باورها، مهم‌ترین باوری که باید آن را کنار بگذاریم، وابستگی به این باور است که برای شاد بودن باید به تصویری از کمال دست یابیم. این باور فقط درباره‌ی ظاهر ما نیست، بلکه دربر‌گیرنده‌ی شیوه‌ی تفکر، فلسفه‌ای که دنبال می‌کنیم‌، اهداف معنوی‌مان وجایگاه ما در جامعه است. همه‌ی این‌ها، شروطی هستند که ما برای پذیرش خودمان تعیین کرده‌ایم. ما فکر می‌کنیم برای این که شایسته‌ی عشق خودمان باشیم، باید به سطح انتظارهایی که برای خودمان تعیین کرده‌ایم، برسیم. در حالی که باید بفهمیم این انتظارها، انتظارهای سرشت حقیقی ما نیست، بلکه انتظارهای قراردادی‌مان است.
شگفت‌انگیز است که اغلب درست لحظه‌ای که فرصت دیدن حقیقتمان را می‌یابیم، همان زمانی که با بازتاب خود – چه در آینه، چه در جهان بیرون – روبه‌رو می‌شویم، داستان‌سرایان ما با بلندترین صدا شروع به سخن گفتن می‌کنند. افراد بسیاری، از جمله خودم را می‌شناسم که به دلیل صدای گوشخراش خود‌داوری‌هایمان حاضر نیستیم در آینه به خود نگاه کنیم. برای بسیاری از آدم‌ها، چه نوجوان و چه بزرگسال، زیستن در یک توهم، امکان‌پذیر نیست.
البته به سادگی می‌توانیم رسانه‌ها، فرهنگ یا جامعه‌ی‌مان را برای حفظ تصاویری که از ما انتظار دارند، مقصر بدانیم. ما با سیل تصاویر تبلیغاتی و کلیشه‌ای قهرمانان، دوشیزگان زیباروی درخطرافتاده، ورزشکاران حرفه‌ای، نمونه‌های بی‌قواره و همچنین نمونه‌هایی از آن چه نباید باشیم، روبه‌رو هستیم. با این حال، در عمیق‌ترین سطح، نمی‌توان هیچ کس را سرزنش کرد، زیرا تبلیغات نیز مانند خودداوری، تا وقتی با پیامشان توافق نکنیم، هیچ قدرتی بر ما ندارند. فقط در صورتی که به میل خودمان به این تصاویر و تحریف‌ها بچسبیم، شادی‌مان را به خطر می‌اندازیم.
لازم نیست خودمان را به خاطر این خودداوری‌ها سرزنش کنیم. فقط کافی‌ست از خودداوری‌هایی که از دوران خردسالی، طی فرایند اهلی شدن در زندگی ما گسترانده شده‌اند، آگاه شویم. وقتی از خودداوری‌هایمان آگاه شویم، می‌توانیم انتخاب کنیم از الگوی تنبیه و پاداشی که بر ما تحمیل شده است، فراتر برویم تا آزادی‌مان را پس بگیریم و سرانجام به جایگاه پذیرش خود برسیم.
ما یک انتخاب داریم. … این قدرت ماست.