پسر خانواده وینزلو (دیوار چهارم 6،نمایش نامه)

گریس: (با خشمی ناگهانی) کاش می‌تونستم در این مورد سر عقل بیام. (به رونی اشاره می‌کند.) خیلی خوشحاله، یه مدرسه‌ی خوب می‌ره و درسش هم خیلی خوبه. اگه نرفته بودی واسه عالم و آدم جار بزنی، لازم نبود هیچکی اصلاً از جریان آزبورن خبردار بشه. با این وضع، حالا هر اتفاقی که بیفته، بقیه‌ی عمرش می‌شه همون پسره‌ی پرونده‌ی وینزلو، همون پسره که اون حواله‌ی پستی رو دزدیده بود.
آرتور: (با ترش‌رویی) همون پسره که اون حواله‌ی پستی رو ندزدیده بود.
گریس: (خسته) فرقش چیه؟ وقتی چند میلیون آدم راجع بهش حرف می‌زنن یا براش شایعه‌درست می‌کنن، اینکه دزدیده یا ندزدیده اصلاً اهمیتی نداره. پسر خونواده‌ی وینزلو بودن براش کافیه. می‌گی حاضری همه چی رو فدای رونی کنی، اما وقتی بزرگ شد واسه این فداکاری‌ات ازت تشکر نمی‌کنه، آرتور، حتی اگه زندگی‌ات رو به‌پاش بریزی که توی روزنامه‌ها اعلام کنی بی‌گناهه. می‌خوام بدونم واسه چی؟ صد بار از تو و کیت خواستم بهم بگین، اما هیچ‌وقت نمی‌گین. واسه چی، آرتور؟
آرتور با درد و سختی از جایش بلند می‌شود و به‌سمت گریس می‌رود.
آرتور:‌(آرام) واسه عدالت، گریس.
گریس: خیلی شرافتمندانه به نظر می‌آد. مطمئنی این‌طوره؟ مطمئنی فقط واسه حفظ غرور و یه خودستایی معمولی نیست یا از سرِ یه سماجت محض و بی‌منطق؟