پسرکی روی جعبه ی چوبی

فردی با سر و رویی گل‌آلود آهسته از پله‌های ساختمان بالا آمد و در ورودی آپارتمان ایستاد. او را نشناختم تا اینکه وارد شد و خود را روی صندلی انداخت. پدرم طی این چند هفته تا این حد تغییر کرده ‌بود. من، مادرم، خواهرم و برادرهایم او را در آغوش گرفتیم. اما خوشحالی‌مان لحظه‌ای بیشتر طول نکشید. در این فکر بودیم که چه اتفاقی برای هرشل افتاده ‌بود. پدر به ما اطمینان داد که هرشل در امان است. اگرچه به نظر من او تردید داشت. چون مخفیانه چیزهایی به مادرم گفت. پدر تعریف کرد که او و هرشل به جمع پناهندگانی پیوستند که به سوی شمال و شرق می‌رفتند. چون می‌خواستند از تانک‌ها و نیروهای آلمان پیش‌تر باشند. از صبح تا شب به همراه بقیه راه می‌رفتند و از چنگ سربازهای متجاوز فرار می‌کردند. ساعات محدودی را در مزارع می‌خوابیدند. غذای محدودی به‌دست می‌آوردند. آنها خوشه‌های ذرت را چیده و به‌ همان صورت خام می‌خوردند. هرگاه به شهری می‌رسیدند، شایعه می‌شد که آلمان‌ها آنجا هستند. آلمان‌ها با سرعتی هشداردهنده غرب لهستان را فتح کرده و به سمت شرق درحال پیشروی بودند.