پروتکل های بازتوانی زانو (پیشگیری،درمان و بازتوانی رباط صلیبی قدامی)

حفظ یا توسعه قدرت در ورزشکار آسیب دیده، اولین قدم در پیشرفت بازتوانی می باشد. درمان اولیه مستقیما متوجه بافت های آسیب دیده توسط نوع ضایعه می باشد. البته بایستی به خاطر داشت که هدف، بازتوانی ورزشکار است نه ضایعه. بنابراین ورزش های قدرتی باید عملکردی بوده یا خاص هر رشته ی ورزشی باشند. برنامه ی بازتوانی هر شخص براساس حرکات تمرینی خاص هر ورزش عضلاتی که به کار گرفته می شوند، دامنه ی حرکتی موردنیاز و نوع انقباض و… تعیین می گردد. به اعتقاد گمبتا و همکارانش، قدرت از قدرت عمومی شروع، به قدرت اختصاصی و در نهایت به قدرت ویژه ختم می شود. قدرت عمومی با تمرینات معمولی و استفاده از وزنه بدست می آید. در انجام این تمرینات نیازی به مهارت خاص ورزشی نیست. حرکت با مقاومت که در ورزش هایی نظیر پرتاب وزنه استفاده می شود، منجر به افزایش قدرت اختصاصی می گردد. قدرت ویژه با استفاده از تمریناتی نظیر راه رفتن، پریدن، دویدن با توجه به ویژگی هایی که در رابطه ی با مکانیک، سرعت و تقلید از عملکرد مفصل خاص باتوجه به مهارت مطلوب تقویت می گردد. باتوجه به این دیدگاه، افزایش قابل اندازه گیری قدرت، منجر به بهبود اجرای حرکت ورزشی یا کارآمدتر شدن برنامه ی بازتوانی نمی گردد. این هدف صرفا با افزایش قدرت عملکردی تامین می گردد.

دومین قدم از بازتوانی اولیه ی ورزشکار آسیب دیده، بهبود انعطاف پذیری عضلات خاص و افزایش دامنه حرکتی مفصل است. هم آسیب و هم عدم استفاده عضو و بی حرکتی، باعث کوتاه شدن بافت های پیوندی و عضله می گردد که در هر ورزشکاری باتوجه به نوع ورزش و گروه های عضلانی درگیر این کوتاهی ها باید شناسایی و درمان گردند.

قدم بعدی در بازتوانی ورزشکار آسیب دیده بهبود موضعی استقامت عضلانی و قلبی- عروقی می باشد. استقامت موضعی عضله عبارتست از: توانایی یا ظرفیت یک گروه عضلانی برای انجام انقباضات مکرر بر علیه یک مقاومت.