پرنده بهشتی

آن شب گذشت و شب‌های بعدش، اما دریغ و افسوس که با گذشت همه آن شب‌ها، هرگز فراموشی به سراغم نیامد و من ناخواسته فقط و فقط به او فکر می‌کردم، بی‌آنکه او را ببینم حضورش را در کنارم احساس می‌کردم. حتی گاهی مثل آدم‌های گرفتار مالیخولیا با هم حرف می‌زدیم به ندرت می‌خندیدیم، بیشتر بحث می‌کردیم و بحث! و پایان همه‌ی بحث‌های‌مان تقاضای دوباره‌ی او بود و جواب منفی من!