پدرو پارامو

آفتاب رفته رفته بالا می‌آمد و سایه‌ها را می‌تاراند. متلاشی‌شان می‌کرد. اتاقی که در آن خوابیده بودم از گرمای تن‌های خفته گرم می‌شد. روشنایی بامداد از لای پلک‌های بسته‌ام گذشت. صدایشان را می‌شنیدم: «جوری به خودش می‌پیچه که انگار نفرینش کرده‌ان. تازه تموم نشونی‌های آدم‌های خبیث رو هم داره. بلند شو، دونیس! نیگاش کن. ببین چطوری روی زمین پیچ و تاب می‌خوره و غلت و واغلت می‌زنه. داره کف به لب می‌آره. حتم دارم خیلی خون کرده. تو هم اصلا حالیت نشد.»