پدران،پسران و سرزمین بینشان

من پسر مرد عجیب و بزرگی هستم. وقتی، مثل بیشتر بچه‌ها، در کودکی با او مخالفت می‌کردم به این دلیل بود که از نتایج عقایدش می‌ترسیدم. اولین بار بود که یاد گرفتم آدم نمی‌تواند بقیه را از کارهای خطرناک بازدارد. در رابطه با پدرم آرزوهایی معمولی داشتم. مثل پسر مشهور ادیسه و مثل همة پسرها، آرزو می‌کردم دست‌کم پدرم مردی خوشبخت بود که در خانة خودش پیر می‌شد. اما برخلاف تلماکوس، بعد از بیست‌وپنج سال، هنوز باید مرگ نامعلوم و سکوت پدرم را تحمل کنم. قطعیتی که مراسم ختم به دنبال دارد آرزوی من است. آدم باید بتواند استخوان‌ها را دست بگیرد، در قبر بگذارد، روی خاک دست بکشد و فاتحه‌ای بخواند…