پاسار

حس می‌کنم زیبایی‌اش هوای آسانسور را خفه‌کننده کرده و لب‌های زنانه و پذیرنده‌اش هم. یعنی بهراد می‌توانست از این زیبایی مسحورکننده فرار کند؟ نگاه خطوط چهره‌اش می‌کنم، خطوطی مبهم و ناخوانا. رنجی نافذ از خطوط چهره‌اش ساطع می‌شود. انگار در خاکسپاری تمام مردگان شرکت کرده، معشوقه تمام خدایان بوده، تمام جنین‌های دنیا را سقط کرده، انگار تمام مردگان زلزله را از زیر آوار کشیده باشد بیرون. نمی‌توانم فکر کنم کداممان شکننده‌تریم. همه تصویرها و صداها در ذهنم ملغمه شده‌اند.