ویلا

لارا با صدایی خسته، گویی ساعت‌هاست در حال بحث‌کردن است، گفت: «می‌تونستیم بذاریم بریم مری. اون شب، من هم همچین چیزی رو قبول داشتم. فکر می‌کردم این تنها راهه. اما چند سال قبل متوجه شدم که ما زندانی نبودیم. این فقط چیزیه که به خودت گفتی که انگار حق انتخابی نداشتی. اما داشتی مری. من داشتم. نمی‌تونیم کاری که کردیم رو جبران کنیم، اما نمی‌تونم کنار تو، پشت یه میز یا روی یه مبل، بشینم و وانمود کنم که کاری که کردیم، وحشتناک نبود تا فقط تو حال بهتری پیدا کنی و این چیزیه که تو از من می‌خوای.»
مری جواب نداد، و بیرون دکه، برف دوباره شروع به باریدن گرفت. دانه‌های برف درشت‌تر و سرعتشان بیشتر شده بود.
لارا گفت: «تا ابد دلم برات تنگ می‌شه مری. اما از کاری که کردی تبرئت نمی‌کنم. لایق همچین چیزی نیستیم.»
صدای تیک آمد و لارا تلفن را قطع کرده بود و مری را در دکه‌ی تلفن سردی که دانه‌های برف به شیشه‌هایش چسبیده بود، تنها گذاشت.
مدتی همان‌جا گوشی به دست ایستاد و بالاخره آن را به‌آرامی سر جایش گذاشت.
وقتی درِ دکه‌ی تلفن را باز کرد، صدای ناهنجاری داد و با قدم‌گذاشتن روی خیابان برفی، حجمی از هوای سرد به صورتش برخورد کرد و به‌سمت گوشه‌ی خیابان رفت؛ تنها.