وقتی نیچه گریست (رمانی درباره تسخیر ذهن)

بروئر و مهمانش لحظه‌ای را به سکوت گذراندند. سپس، لو سالومه نگاهش را مستقیم به چشمان بروئر دوخت و
شروع به گفتن کرد: «دوستی دارم که دچار افسردگی شده و بیم دارم به‌زودی به زندگی‌اش پایان دهد. غم از ‌دست دادنش ضایعۀ عظیمی برایم خواهد بود و از آنجا که بخشی از مسئولیت را بر گردۀ خود حس می‌کنم، این جدایی، حتی اگر مصیبتش را تاب آورم و بر آن فائق آیم، تراژدی سهمگینی برایم خواهد بود.» کمی به‌سمت بروئر خم شد و با صدایی آهسته‌تر گفت: «اما، این مصیبت فقط گریبان مرا نخواهد گرفت، مرگ او عواقب خطیری در بر خواهد داشت، از جمله برای خود شما آقای دکتر، برای فرهنگ اروپا، برای همۀ ما، حرف‌هایم را بپذیرید.»

بروئر لب به سخن گشود و گفت: «البته اطمینان دارم سرکار اغراق می‌فرمایید»، اما نتوانست کلماتش را کامل کند. هویدا بود آنچه این زن جوان می‌گفت، با حرف‌های بی‌پایه و اغراق‌آمیز دیگر جوانان فرق داشت. چیزی در حرف‌هایش بود که انگار باید جدی تلقی می‌شد.
ایستادگی در مقابل صداقت و اعتقادات راسخش کار آسانی نبود.

-«این دوست شما، این مرد کیست؟ آیا من او را می‌شناسم؟»

«البته هنوز نه. اما روزی فراخواهد رسید، همگان او را خواهیم شناخت. نامش فریدریش نیچه است. شاید این نامه که از طرف ریشارد واگنر خطاب به پروفسور نیچه نوشته شده، بتواند او را بهتر به شما معرفی کند.» نامه‌ای از کیفش بیرون آورد، آن را باز کرد و به‌دست بروئر داد.
«پیش از هر چیزی باید اقرار کنم نیچه از اینکه من اینجا نزد شما آمده‌ام و اینکه نامه اکنون در اختیار من است چیزی نمی‌داند.»