وابی سابی:هنر کامل نبودن در زندگی! (فلسفه برای زندگی امروز 9)

سختکوشی هنگام تلاش برای رسیدن به قله‌ی کوه چیز خوبی است، حتی خوب است که همراهان‌مان را نیز به شتاب واداریم، اما حفظ این روحیه در موقعیت‌هایی که در آن‌ها سختکوشی بی‌معنی است فقط و فقط تاثیری معکوس دارد؛ فرسودگی و انگیزه‌زدایی در دیگران و سرخوردگی و رنجش خاطر در خود.
این مطلب در ساحت دوستی‌ها و حتی بیش‌تر از آن وقتی پای زوج‌ها به میان می‌آید موضوعیت می‌یابد.
این امید که دوستان‌مان انتظارات‌مان را برآورده سازند، جدا از بی‌فایده‌بودن، مسیری است که بی چون و چرا به تنهایی راه می‌برد، چرا که یکی پس از دیگری از آن‌ها دلخور می‌شویم و عاقبت از دست‌شان می‌دهیم. بیان عبارت‌هایی مثل «اگر جای تو بودم، این یا آن کار دیگر را می‌کردم» هنگام احساس سرخوردگی به دلیل انتظار پاسخ متفاوت از سوی دوستان‌مان، به گونه‌ای فشرده بی‌دانشی عمیق‌مان را از تک بودن موقعیت انسانی نمودار می‌سازد.
هیچ دو نفری مثل هم فکر نمی‌کنند یا واکنش نشان نمی‌دهند، چرا که هرکس در نقطه‌ی خاصی از این سیر و سفر است. امکان ندارد جای کس دیگری باشیم، زیرا هرکس جایگاه خاص خودش را دارد و از همان‌جا به نظاره‌ی عالم می‌پردازد.
با استفاده از یک تشبیه می‌توان این طور گفت، انگار هرکس در سیاره‌ای واقع در کهکشانی متفاوت زندگی می‌کند. پیرامون‌مان را یک آسمان پرستاره گرفته است، اما ترکیب ستاره‌ها بسته به موقعیت فرد نظاره‌گر فرق می‌کند.
کهکشانی که ساکنش هستیم از شخصیت ذاتی ما، خانواده‌ای که در آن زاده شده‌ایم و تجربیات‌مان در طول زندگی تشکیل شده است. این ترکیب از امور نوع نگاه‌مان را مشروط می‌کند و هریک از ما را تک‌وتنها در گوشه‌ای از جهان قرار می‌دهد.