هیچ کس نامه نمی نویسد

برای آمدن به این سفر، چیزهای زیادی را فدا کرده یا کنار گذاشته‌ام:
خانه، خانواده، دوستان، شغل و عشق. در ابتدا با سفر کردن، هدف خاصی نداشتم. من سفر را آغاز کردم تا خودم را از شر بعضی چیزها خلاص کنم. این کار فقط با سفر رفتن، شدنی بود. با این حال امیدوارم در آخر سفر، چیزی هم بدست آورده باشم. اگر چیزی بدست بیاورم احتمالا ثبات و آرامش است. این آرزوی ساده من است. صادقانه بگویم، به نظر من باید از یک سفر طولانی، حداقل یک چیز بدست بیاوری. اگر چیزی برای بدست آوردن وجود نداشته باشد، احساس می‌کنم در حقم ظلم شده و تمام کسانی که در کتاب‌ها درباره سفر کردن وراجی کرده‌اند، شرمنده خواهند شد. البته این چنین نیست که با خواندن کتاب‌های آنها تصمیم به سفر گرفته باشم.
من سفرنامه‌هایی که پر از عکس هستند را دوست ندارم. گاهی نمی‌توانی بگویی کتاب را از روی سفر نوشته‌اند یا به هوای کتاب نوشتن به سفر رفته‌اند. از آن بدتر، از کسانی بیزارم که پز سفرهایشان را می‌دهند. نمی‌توانی تشخیص دهی این آدم‌ها، برای خودشان سفر کرده‌اند یا برای پز دادن به دیگران. کسانی که پز سفرهایشان را می‌دهند، هیچ چیز ندارند. به همین خاطر من هیچ وقت در سفر عکس نمی‌گیرم. سوغاتی هم نمی‌خرم. این چیزها فقط در حین سفر، دست و پای آدم را می‌بندند. سفر به معنی آزادی است. اما نوشتن حین سفر را دوست دارم. کلمات نوشته شده نسبت به عکس و سوغاتی، زرق و برق کمتری دارند و جدی و قابل تامل هستند. کلمات نوشته شده هنگام سفر دروغ نمی‌گویند، برای خودنمایی نیستند بلکه آدمی را به تفکر و مراقبت از خود وا می‌دارند. به جرات می‌توانم بگویم که وقتی در سفر هستیم، قلب‌ها و ذهن‌هایمان از همیشه بازتر است. زمانی است که بیشتر از هر وقت دیگری در زندگی خود فکر می‌کنیم. حتی ممکن است به چیزهایی فکر کنیم که هرگز پیش‌تر به ذهنمان خطور نکرده است. به همین خاطر اشتباه بزرگی است اگر این افکار را روی کاغذ نیاوریم. همیشه می‌توانی برگردی و عکس بگیری یا سوغاتی بخری. اما افکاری که حین سفر به ذهن خطور می‌کند، غیرقابل بازگشت است. اگر برگردی هم احساسات و ادراکی که تجربه می‌کنی، مشابه قبل نخواهدبود.