هنرمند از پله ها پایین می آید (دیوار چهارم 7)

سوفی: هرچقدر خلق یه نقاشی دشوارتر باشه، شگفت‌آورتر می‌شه. این تنها نکته‌ی مربوط به هنر نیست، اما یکی از نکات مهمه و از اونجایی که من نمی‌تونم با بستن بند کفشم شما رو حیرت‌زده کنم، چرا شما فکر می‌کنین می‌تونین با ترسیم یه ردیف خطوط سیاه موازی روی یه پس‌زمینه‌ی سفید من رو شگفت‌زده کنین؟ نقاشی یکی از شماها بود، دیگه. درسته؟
مارتلو: با وجود این، اجازه بدین من به‌جای دوستانم جوابتون رو بدم. فکر کنم فراموش کردین و یا شاید هم اطلاع ندارین که احتمالا چیزی که برای شما خیلی دشواره، برای هنرمند بسیار ساده‌ است. ممکنه هنرمند تصویر یه سیب رو به‌شکلی بسیار ماهرانه، اما دقیقا به همون سادگی که شما بند کفشتون رو می‌بندین نقاشی کنه و البته به همون سرعت. به‌علاوه، هرکس می‌تونه این کار رو بکنه. بله، روی حرفم پافشاری می‌کنم: ترسیم طبیعت، به هرشکلی تکنیکیه که می‌شه آموزش داده بشه، چیزی مثل نواختن پیانو. اما چطور می‌‌شه به کسی یاد داد به شیوه‌ای خاص فکر کنه؟ چطور می‌شه یادش بدیم برای تحت‌تاثیر قرار دادن افکار دیگران یه نقاشی مطلقاً ساده بکشه که یه عنصر کاملا غافلگیرکننده داشته باشه و اون رو توی قاب بذاره و مخاطب رو مجبور کنه طوری به این نقاشی نگاه کنه که انگار بار اوله می‌بیندش. و بعد از همه این حرف‌ها فایده‌ی تعالی در هنر طبیعت‌گرایی چیه؟ چطور می‌شه ایده‌ی تقلید محض از طبیعت رو توضیح داد و توجیه کرد؟ هرچقدر موفقیت در این زمینه بیشتر باشه، به‌دردنخورتره. تنها و تنها وقتی قدرت تصور از مشاهدات بصری فاصله می‌گیره، تصویرِ خلق‌شده دارای جذابیت می‌شه.
سوفی: به‌نظر من، چنین چیزی فقط برای هنرمند و کسانی جالبه که حس تاریخی هنر براشون مهمه و نه خودِ تصویر. با شناختی که از خودم دارم، بعید می‌دونم ندیدن تغییر و تحولات آینده‌ی هنر برام خیلی مایه‌ی تأسف باشه و خوشحالم که قبل از اینکه قدرت بینایی‌ام به‌طور کامل از بین بره، تونستم تعداد زیادی از نقاشی‌های پیش رافائلی رو ببینم. شاید مقاله‌ی راسکین رو خونده باشین، همونی که …