همه ی گل های پاریس

چشم‌هایم را باز می‌کنم و بریده‌بریده نفس می‌کشم. برای لحظه‌ای گیج‌ام و نمی‌دانم کجا هستم، اما بعد متوجه می‌شوم: روی مبل اتاق نشیمن‌ام هستم، در زیر پتویی. می‌نشینم، سرم را محکم می‌گیرم و به ساعت روی دیوار نگاه می‌کنم: 3:34 صبح. خاطرات شب گذشته با صدایی بلند به ذهن‌ام می‌آید. ژان- پل. مارتینی. رستوران ژانتی. نگاه غمگین ویکتور. باید از حال رفته باشم. ژان- پل مرا به طبقه‌ی بالا آورده؟ رضایتمندانه به خودم نگاه می‌کنم، می‌بینم که کاملا لباس به تن دارم، اما از این که امنیت‌ام را به خطر انداخته بودم وحشت زده‌ام. قسم می‌خورم هرگز دوباره مارتینی ننوشم و گلویم را با سه لیوان آب در آشپزخانه تر کنم.

آهی می‌کشم و به سمت اتاق خوابم می‌روم تا لباس‌هایم را درآورم. تیشرتی بسیار بزرگ از کشو بالای کمد کشویی انتخاب می‌کنم که بویی شبیه به اسطوخودوس و… عطری که نمی‌توانم به یاد بیاورم می‌دهد. آن را می‌پوشم و پیش از آن که کشو را ببندم، چیزی سبزرنگ توجه‌ام را جلب می‌کند. دست‌ام را دراز می‌کنم و پیراهن مردانه‌ی به دقت تاشده‌ای را بیرون می‌کشم. آستین کوتاهی دارد، با طرح نخل محوشده، شبیه آن‌چه که مردی در تعطیلات در سواحل استوایی یا در تبلیغ آگهی تامی باهاما می‌پوشد. این مال چه کسی است و چرا من آن را در کمدم دارم؟

گویا از سمت آشپزخانه صدای تلفن می‌آید- خط ثابت تلفنی که من نمی‌دانستم دارم. تلفن زنگ می‌خورد و من طول راهرو را می‌دوم. ممکن است زنگ خطر آتش نشانی یا آژیر حمله‌ی هوایی باشد، چون صدای گوش خراشش ستون فقراتم را به لرزه درمی‌آورد.