کتاب های آبی و قهوه ای (فارسی،انگلیسی)،(2زبانه)

شیوۀ بیان عادی ما مانع وضوح این است. ما زمین‌گیرِ زبان عادی‌مان هستیم، به این که مجبوریم، مثلا، حسن بساوایی را به کمک الفاظ مربوط به اشیای فیزیکی از قبیل «چشم» و «انگشت» و غیره توصیف کنیم، حال‌آنکه آنچه می‌خواهیم بگوییم متضمن وجود چشم یا انگشت و غیره نیست. مجبوریم حس‌هایمان را از راه غیرمستقیم توصیف کنیم. معنایش البته این نیست که زبان عادی برای اغراض خاص ما ناکافی است؛ این است که این زبان قدری کند و دست‌وپاگیر و گاهی گمراه‌کننده است. دلیل این ویژگی زبان ما البته تقارن مدامِ برخی تجربه‌های حسی است. به‌این‌ترتیب وقتی احساس می‌کنم که بازویم در حال حرکت است، بیشتر وقت‌ها می‌توانم هم ببینم که در حال حرکت است. و اگر آن را با دستم لمس کنم، دست هم حرکت را احساس می‌کند، و غیره […] در چنین مواردی نیاز شدیدی احساس می‌کنیم به بیانی از این قبیل: «حسی از گونۀ بساوایی‌ام راه می‌افتد به طرف چشم بساوایی‌ام».