هاله:بنیامین و آدورنو/ایوان شرارت و دیگران

آدورنو در تعریف هاله مفهوم «نمود فاصله» را از بنیامین وام می‌گیرد بنیامین این مفهوم را به بهترین شکلی در «اثر هنری در عصر بازتولید مکانیکی» تشریح کرده است. بنیامین در این اثر با برجسته‌کردن سه مرحله در تاریخ هنر، فقدان تدریجی هاله را جزءبه‌جزء شرح می‌دهد.
بنیامین نخستین مرحلۀ تاریخی را «مرحلۀ هاله‌مند» می‌نامد و این هم‌تنگ دوره‌ای است که ابژه‌های هنری از آیین و رسوم جدایی‌ناپذیرند (برای مثال در عصر دین یا اسطوره‌). در این عصر ابژه‌های هنری فقط موقتاً در دسترس بیننده‌اند و به ادعای بنیامین، به اقتضای اتکا به آیینْ نوعی فاصله را متبادر می‌کنند. از آنجا که آیین به‌معنای دقیق کلمه، تجربه‌ای اجتماعی است پس می‌توان فاصلۀ مستتر در هاله را ذاتا اجتماعی دانست.
بنیامین مرحلۀ دوم را مرحلۀ خودآیینی می‌نامد. در این مرحله اثر هنری همچنان هاله را حفظ می‌کند ولی براساس استدلال او، در این مرحله اثر هنری دیگر منوط به فاصله‌ای نیست که برآمده از اقتضائات اجتماعی باشد. زیرا اثر هنری از قید آیین رها شده و در واقع، در موزه‌ها و گالری‌ها به نمایش گذاشته می‌شود؛ هرچند هنوز نوع دیگری از فاصله را در خود حفظ می‌کند. آثار هنری در عصر خودآیینی یکه‌اند؛ زیرا همچنان فاصله‌ را در معنایی که بدان اشاره می‌کنیم حفظ می‌کنند؛ فاصله در حیطۀ زمان و مکان.