نیکس بدجنس

کسی در جنگل است.
تق.
تق‌تق.
این صدای به‌هم خوردن شاخه‌ها در باد نیست. صدای دارکوب هم نیست. صدای کسی است که به اینجا تعلق ندارد.
از درخت بلوط بالا می‌‌روم تا اینکه بالاخره می‌‌توانم بالای درختان را ببینم. همه‌ی مسیر تا کوه پدربزرگ را نگاه می‌کنم. سمت دیگر تا جایی که به روستا، جایی که انسان‌ها زندگی می‌‌کنند، می‌‌‌رسد را هم نگاه می‌کنم. هیچ خبری نیست. جنگل سبز، زیر پاهایم در باد تکان می‌خورد. جاده‌ی پرپیچ‌وتاب مانند زخمی‌ از میان جنگل می‌گذرد.
جاده را با دقت نگاه می‌کنم، بالا و پایین. از اینکه انسان‌ها آنجا باشند نفرت دارم، اما تا زمانی‌که به حرکتشان ادامه می‌دهند مشکلی نیست. نخیر. اینجا هم کسی نیست.
تق.
تق‌تق.
آنجا کنار کلبه‌ی متروکه. دیدمش. انسانی کوچک به‌اندازه‌ی مورچه. در جاده، جایی که اجازه دارد، نیست. در جنگل است.
یک انسان در جنگل ماست.