نیروی حال (راهنمای بیداری معنوی)

رهایی از زمان، یعنی رهایی از نیازِ روانی به گذشته برای ساختنِ هویتِ خویش و نیازِ روانی به آینده برای تحققِ آرزوها. رهایی از زمان، دگرگونیِ بنیادیِ آگاهیِ توست. بعضی وقت‌ها، این دگرگونی یکباره و برای همیشه اتفاق می‌افتد. این دگرگونی، معمولاً به دنبالِ رضا دادن به مشیتِ هستی در بحبوحه‌یِ درد و رنج‌های جدی رُخ می‌دهد. البته، بیشترِ آدم‌ها برای تحققِ این دگرگونی در وجودشان، باید بکوشند.
وقتی که هنوز در ابتدای مرتبه‌یِ تجربه‌یِ بی‌زمانیِ آگاهی هستی، مدام بینِ لحظه‌یِ حال و زمان در رفت‌وآمد هستی. ابتدا درمی‌یابی که توجه‌تو خیلی کم به زمانِ حال معطوف است. اما دانستنِ همین نکته که حضور نداری، موفقیتِ بزرگی ا‌ست. این دانستن، حضور است ـ گرچه، به لحاظِ زمانِ ساعتی، چند لحظه‌ای نپاید و باز ناپدید شود. در همین رفت‌وآمد‌هاست که به‌تدریج می‌فهمی که باید توجه خود را از گذشته و آینده برگیری و به لحظه‌یِ حال معطوف کنی. اگر درک کنی که لحظه‌یِ حال را از دست داده‌ای، اقامتِ تو در لحظه‌یِ حال افزایش خواهد یافت. بنابراین، پیش از آگاهی و حضورِ جدی در لحظه‌یِ حال، مدام بینِ آگاهی و ناآگاهی و بینِ ساحتِ حضور و مرتبه‌یِ یکی‌انگاریِ خود با ذهن، در رفت‌و‌آمد خواهی بود. تو مدام لحظه‌یِ حال را گم و بعد آن را پیدا می‌کنی. سرانجام، حضور، مقامِ دائمِ تو می‌شود.
برای بیشترِ آدم‌ها، تجربه‌یِ حضور هرگز رُخ نمی‌دهد یا هنگامی رُخ می‌دهد که دچارِ مصیبتی عظیم شده باشند. بسیاری از آدم‌ها بینِ آگاهی و ناآگاهی در رفت‌وآمد نیستند، بلکه بینِ سطوحِ مختلفِ ناآگاهی در رفت‌و‌آمد هستند.