نمایش نامه ی شازده کوچولو (نمایش نامه)

آدم‌بزرگ‌ها به من نصیحت کردند که کشیدن عکس مارهای بوآی باز و بسته را کنار بگذارم و بیشتر به جغرافیا و تاریخ و حساب و دستور بپردازم. این بود که در شش سالگی از کار ظریفی مثل نقاشی دست کشیدم، چون از نامُرادیِ تصویر شماره‌ی یک و تصویر شماره‌ی دوی خود دلسرد شده بودم. آدم‌بزرگ‌ها هیچ‌وقت به‌تنهایی چیزی را نمی‌فهمند و برای بچه‌ها هم خسته‌کننده‌ست که همیشه و همیشه برای آن‌ها توضیح بدهند. بنابراین فکر کردم می‌بایستی شغل دیگری برای خودم انتخاب کنم، این بود که خلبانی یاد گرفتم. من… به همه جای دنیا کم‌وبیش پرواز کرده‌م و به‌راستی که جغرافی خیلی به درد من خورده. در نگاه اول می‌تونستم «چین» رو از «آریزونا» تشخیص بدم؛ اگر آدم در شب راه رو گم کرده باشه، این امر خیلی فایده داره.
به‌این‌ترتیب من در زندگی، با عده‌ی زیادی از آدم‌های جدی برخورد کردم و پیش آدم‌های بزرگ، زیاد موندم. من آن‌ها را از خیلی نزدیک دیدم، اما این موضوع چندان تغییری در عقیده‌ی من نسبت به آن‌ها نداد…
من وقتی به یکی از آن‌ها برمی‌خوردم که به‌نظرم نسبتا صاحبدل می‌آمد، با نشان دادن تصویر شماره‌ی یک خود که هنوز نگهش داشته بودم‌، او را امتحان می‌کردم و می‌خواستم ببینم آیا واقعا چیزفهم هست یا نه. ولی او هم به من جواب می‌داد که این یک کلاهه. آن‌وقت دیگر نه از مارهای بوآ با او حرف می‌زدم و نه از جنگل‌های بکر و نه از ستاره‌ها، بلکه هم‌سطح او می‌شدم و از بازی بریج و گلف و سیاست و کراوات حرف می‌زدم و آن آدم‌بزرگ از آشنایی با آدمی مثل من عاقل و فهمیده خوشحال می‌شد.