نقاشی دلپذیر

مثل دیوانه‌ها از خیابان گذشت، زنی را هل داد و به لطف بخت از برخورد با سپر ماشینی جان به در برد. می‌دوید و جز آن تابلو هیچ چیز را نمی‌دید. آری، معجزه تکرار شد. مثل بار اول، بوهای خوش در وجودش رخنه کردند، گرسنگی‌اش را فرونشاندند و جانی تازه در او دمیدند. با این همه، با نگرانی به خود گفت شاید این آخرین غذایی باشد که با تماشای آن نقاشی طعمش را می‌چشد، زیرا هر لحظه امکان داشت مجموعه دار متفننی از راه برسد و تابلو را با خود ببرد. این اندیشه چنان دردناک بود که تصمیم گرفت وارد مغازه شود، بی‌آن‌که بداند آن‌جا چه می‌خواهد…

مرد گرسنه، به محض روگرداندن به سمت تابلو، احساس کرد گرما و خوشی دوباره در رگ‌هایش جریان می‌یابد و حالش به‌سرعت رو به بهبودی می‌رود. از آن لحظه به بعد، جز خوردن به هیچ چیز نیندیشید و از سوال‌کردن هم دست برداشت. همچنان‌که مرد رفته‌رفته نیروی ازدست‌رفته‌اش را باز می‌یافت، از پس پرده‌ی مخمل خرمایی رنگی که ویترین را از گالری جدا می‌کرد چهره‌ای دژم چندبار پدیدار شد، بی‌آن‌که حتی توجه مرد را برانگیزد. سرانجام با شکمی سیر و نیز از بیم آن‌که پرخوری پس از گرسنگی‌کشیدنی طولانی برایش زیان‌آور باشد، از آن‌جا دور شد و در نزدیک‌ترین میدان جایی برای نشستن یافت.