نشانه چهار (داستانهای شرلوک هولمز)

ساعت از پنج‌ونیم گذشته بود که هولمز برگشت. سرحال بود و مشتاق، و روحیه بسیار خوبی داشت؛ حالتی که در مورد او جایگزین دوره‌های افسردگی شدید می‌شد. همان‌طور که فنجان چایی را که من برایش ریخته بودم برمی‌داشت، گفت:
ــ در این موضوع هیچ راز بزرگی وجود ندارد؛ به نظر می‌رسد که واقعیت‌ها فقط به یک توضیح منتهی می‌شود.
ــ چی؟ یعنی آن را حل کرده‌ای؟
ــ خُب، اینکه مبالغه است. من واقعیت مهمی را کشف کرده‌ام، فقط همین. ولی این واقعیت خیلی مهم است. جزئیات را هنوز باید به آن افزود. همین حالا، با رجوع به شماره‌های گذشته روزنامه تایمز، فهمیده‌ام که سرگرد شولتو، ساکن نوروود علیا، که قبلا در پیاده‌نظام سی‌وچهار بمبئی خدمت می‌کرده، در ۲۸ آوریل ۱۸۸۲ مرده است.
ــ‌شاید من خیلی کندذهن باشم ولی علت اهمیت این مسئله را نمی‌فهمم.
نمی‌فهمی؟ تعجب می‌کنم. پس از این زاویه به آن نگاه کن. سروان مورستن ناپدید می‌شود. تنها کسی که او ممکن است در لندن ملاقات کرده باشد سرگرد شولتو است. سرگرد شولتو انکار می‌کند که از حضور او در لندن خبر داشته چهار سال بعد شولتو می‌میرد. یک هفته پس از مرگ او، دختر سروان مورستن هدیه گران‌قیمتی دریافت می‌کند و این کار هر سال تکرار می‌شود، تا اینکه عاقبت نامه‌ای می‌رسد که در آن عنوان شده که در حق این زن ظلم شده است.