نامه های عارف قزوینی

بابا به سبیل مردانه‌ات قسم، ما توى حق حساب در لوطى‌گرى هیچ وقت خیال این را هم نکردیم خال روى بچه‌هاى محله شما گذاشته باشیم. اگر روزگار ما را ذلیل نکرده بود، باز هم صد نفر ذلیل تو بودیم. اگر کسى یک چپق با کل حسین که بى‌غیرت‌ترین بچه هایى است که دور ور تو مى‌پلکند کشیده باشد، با وجود این تا هزار سال دیگر هم که باشد نوکریش را مى‌کنیم. کسى که به تو پناهنده شده، ما او را پناه‌گاه خود قرار مى‌دهیم.
با همه این ترتیبات چون مى‌دانید لوطى دولاب توى باباشمل‌ها و بابامرمرها فحش است عرض مى‌کنم خوب لوطى دولاب، آن حرف چه بود در منزل خودت زدى که تومان دو قرانش حق من است نه حق اکبر میرزا. در هر صورت بگذاریم و بگذریم، چون واقعآ دیگر از قسم به مسلک و وجدان و شرافت یا این الفاظ جدید که دوره انقلاب ناقص ایران براى ما به یادگار گذاشت بدم مى‌آید.
به جهت اینکه هر بى‌شرفى و هر بى‌وجدانى هر وقت خواست قسم بخورد، به وجدان و شرف قسم مى‌خورد. پس قسم به لوطى‌گرى، اگر بدانی این بچه ایرانى حرام‌زاده بى‌شرف چه قسم مرا آتش زده است، خدا شاهد است به موى خودت از شرح آن عاجزم.