میسی مک میلان و الهه ی رنگین کمان

خانه‌ی ما در خیابان پِمبرتون است. حیاط جلویی‌اش در قرمز دارد و حیاط پشتی‌اش پر است از گل‌های وحشی. نشیمنگاه لب پنجره‌مان جان می‌دهد برای کتابخوانی. توی چمن حیاط جلویی‌مان یک تابلو کاشته‌اند که رویش نوشته شده: «به فروش می‌رسد» و این زشت‌ترین چیزی‌ست که به عمرم دیده‌ام.
خرت و پرت مدرسه را در اتاقم می‌اندازم و یک‌راست به آشپزخانه می‌روم. کمی شیر‌شکلات درست می‌کنم و شروع می‌کنم به قلپ قلپ نوشیدن تا پیش از اینکه مادر متوجه رسیدنم شود، در بروم.
بخشکی شانس!
از گوشه‌ی چشمم متوجه می‌شوم که مادر دم در ایستاده و دارد برایم دست تکان می‌دهد تا متوجهش شوم.
برمی‌گردم تا با او رو در رو شوم. و او به زبان اشاره به من می‌فهماند که:
مدرسه چطور بود؟
من هم به زبان اشاره به او می‌گویم امروز همه‌اش خوب بود، تا پیش از اینکه یک بار دیگر چشمم به تابلوی فروش بیفتد:
هر بار، این تابلو روزم رو خراب می‌کنه.
یک دور چشمانش را در حدقه می‌چرخاند؛ حرکتی که از نظر من چندان هم مادرانه نیست.
و لحظه‌ای بعد گوشی‌اش را برمی‌دارد، نگاهی به صفحه‌ی نمایشش می‌کند، و با دست دیگرش که آزاد است با اشاره می‌گوید:
تماس کاریه. یک دقیقه.
لیوانم را درون سینک می‌گذارم و منتظر می‌مانم. مادر از قرار معلوم دارد برای یک مشتری که در نحوه‌ی استفاده از نرم‌افزار مشکل دارد توضیحاتی می‌دهد.