من در کوبا یک جرمن شپرد بودم

پارکی که چهار مرد در آنجا جمع می‌شدند فضای کوچکی داشت. پیشتر که هنوز مقامات شهر مکان پارک را روی نقشه‌های توریستی شهر مشخص نکرده بودند، محوطه‌ای نرده‌کشی شده و مستطیلی بود که کارمندها موقع رفتن سرکار بی‌توجه از کنارش رد می‌شدند. آن چهار نفر هرروز صبح می‌آمدند تا زیر سایه‌ی انجیر هندی، که در طول روز جابه‌جا می‌شد، بنشینند و گاهی که باد لابه‌لای برگ‌های درخت می‌پیچید یاد وطن‌شان می‌افتادند.
یکی از آنها یک جعبه دومینوی پلاستیکی دستش بود. اسمش ماکسیمو بود و چون جثه کوچکی داشت اسم دهان‌پرکنش تمام عمر باعث شده بود آدم‌ها دستش بیندازند. همیشه دوست داشت بگوید یک عمر زندگی چند نکته‌ای را درباره‌ی فیزیک خنده به او آموخته است و می‌توانست هر انسانی را بزرگ جلوه دهد. ماکسیمو ابتدا صبر کرد تا بقیه بنشینند و سپس مهره‌ها را روی میز ریخت. وقتی دید همه سرحالند گلویش را صاف کرد و آماده شد تا لطیفه‌‌ای را که برای آن روز آماده کرده بود، تعریف کند.
«خب، بیل کلینتون تو زمان ریاست‌جمهوری‌اش می‌میره و جسدش رو منجمد‌ý می‌کنن.»
آنتونیو به پشتی صندلی‌اش تکیه داد و آه بلندی کشید: «بفرمایید، باز شروع کرد.»
ماکسیمو متوجه نگاه بی‌حوصله آنتونیو شد و این کار کمی اوقاتش را تلخ کرد. اما لبخند زد و گفت: «صبر کن باحال می‌شه.»
مهره‌های دومینو را روی میز به صورت دو دایره‌ی بزرگ تقسیم کرد و سپس ادامه داد.
«آره، بعد منجمدش کردن و وقتی تکنولوژی آب کردنش به دست اومد تو سال 2105 بیدار شد.»
«دو هزار و صد و پنج، واقعا؟»
ماکسیمو گفت: «دقیقا، بگذریم، خب حالا مشتاق بود بدونه تو این مدت چه بلایی سر دنیا اومده. می‌ره یه یهودی رو پیدا می‌کنه و ازش می‌پرسه “خب، از خاورمیانه چه خبر؟” یارو جواب می‌ده “وای، عالی. عالی. همه چی عین بهشته. همه با هم دوستن.” کلینتون این رو که می‌شنوه لبخند می زنه. خب؟»
سه نفر دیگر از هم زدن مهره‌ها دست کشیدند و هر نفر سهم مهره‌هایش را جلوی خودش کشید. بعد هم منتظر ماندند ماکسیمو لطیفه‌اش را تمام کند.