من از تو نمی ترسم (راهنمای مقابله با انواع ترس،اختلال پانیک و فوبیا)

گاهی قربانیان تجاوز اعتراف می‌کنند که از وحشت زیاد قادر به فریادکشیدن نبوده‌اند. به همین دلیل، اغلب خود را مقصر می‌دانند که چرا واکنشی نشان نداده‌اند، در حالی که نمی‌دانند در آن لحظه هیچ حق انتخابی نداشته‌اند؛ زیرا سیستم عصبی آن‌ها، به درست یا غلط، برای حفظ بقایشان آن‌گونه واکنش نشان داده است. تا وقتی، ترس بقای ما را تضمین می‌کند یا جنبه سرگرمی دارد، هیچ‌کس از آن ناراضی نخواهد بود. مشکل درست زمانی آغاز می‌شود که ترس تبدیل به فوبیا ‌شود. تعداد مردان و زنان در ابتلا به حمله پانیک تقریبا برابر است. اما زنان دو برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آگورافوبیا هستند. از طرفی نیز، زنان بیشتر دچار آگورافوبیای حاد می‌شوند و در نتیجه، از حضور در بسیاری از موقعیت‌ها اجتناب یا فرار می‌کنند و از آن وحشت دارند.
به‌نظر می‌رسد در بسیاری از افرادی که مبتلا به اختلال پانیک حاد هستند، والدین آن‌ها از همان کودکی، علائم جسمی عادی را خطرناک جلوه داده‌اند و بدون آن‌که بدانند، کودک را ترغیب به گسترش رفتارهای بیمارگونه و اختلال‌کرده‌اند. در واقع، این کودکان به‌نوعی قربانی این رفتار مادر و پدر خود شده‌اند.
بروز آگورافوبیا نه تنها برای فرد مبتلا پیامدهایی به ‌همراه دارد، بلکه نزدیکان او را نیز درگیر می‌کند. افراد مبتلا احساس می‌کنند که نمی‌توانند با شرایط مواجه شوند، و بنابراین، از نزدیکان مورد اطمینانشان می‌خواهند که آن‌ها را همراهی‌کنند یا به‌جای آن‌ها به کارشان رسیدگی کنند. بنابراین، نزدیکان فرد مبتلا کم‌کم از روی خیرخواهی به‌جای آن‌ها خریدهایشان را انجام می‌دهند؛ و به این ترتیب فرد نیز از مواجه‌نشدن با آن موقعیت، احساس رضایت و آرامش‌خاطر دارد. آن‌ها حتی با اینکه دلیل ترس فرد مبتلا را متوجه نمی‌شوند، اما قبول می‌کنند که او را در تمام رفت و آمدهایش همراهی کنند تا احساس امنیت داشته باشد.