مسیر نورانی (دیوار چهارم 8،نمایش نامه)

پاتریشیا دستش را روی دست او می‌گذارد. تدی سرش را بر دامان پاتریشیا قرار می‌دهد و به گریه می‌افتد.
آه، عزیزم… عزیزم.
تدی: (حرف‌هایش تحت­تأثیر گریه مبهم شده است.) داشتیم سقوط می‌کردیم… صدای داستی رو از بلندگو شنیدم… گفت: «فکر کنم خورد به من کاپیتان، اما من سالمم، من خوبم!» ما عمودی داشتیم سقوط می‌کردیم، من نمی‌تونستم از معرکه بیرون بیام، نمی‌تونستم تغییر مسیر بدم و داستی گفته بود همه چیز خوبه.
گریه امانش را می‌بُرد. پاتریشیا سرش را نوازش می‌کند و حرفی نمی‌زند.
تمام مسیر برگشت تقلا کردم که هواپیما از مسیرش خارج نشه… همه می‌دونستن بعیده ما به خونه برسیم… اما به من اعتماد کردن… اون‌ها به من اعتماد دارن… صدای بی‌سیم اپراتور به جهت­یاب رو شنیدم… بین خدمه‌ی پرواز، اون تازه‌وارده… گفت: «نگران نباشید، کاپیتان ما رو به خونه می‌رسونه.» خدای من! «کاپیتان ما رو به خونه…»
پاتریشیا: تو اون‌ها رو به خونه رسوندی.
تدی: تو نمی‌دونی ترس و آشفتگی یعنی چی. وحشی می‌شی، طعم دهنت تلخ می‌شه، زبونت خشک می‌شه و حال تهوع می‌گیری. همه­اش با خودت تکرار می‌کنی، «هیچ اتفاقی نمی‌افته، هیچی نمی‌شه. الان بیدار می‌شم.» اما می‌دونی که بیدار نمی‌شی. می‌دونی که اتفاق می‌افته، زیر پات دریاست و تو مسئول زندگی شش نفری. باید وانمود کنی که نمی‌ترسی و این خیلی وحشتناکه، ای خدا! من امشب ترسیدم. وقتی پرواز کردیم و دیدم که هواپیما آتش گرفته، فکر نکردم که: دوست‌های من توی اون هواپیما هستن. با خودم گفتم، (آهسته) ممکنه برای ما هم اتفاق بیفته. این اصلا… جالب نیست. هست؟