مردی که می خندد

خندان بود و می‏خنداند، ولی نمی‏خندید. به‌ظاهر می‏خندید، اما در دلش غوغا بود. فقط چهرۀ غریبی که دست تقدیر یا دست هنرمندی به وی داده بود می‏خندید. گویین‌پلِین در این خنده نقشی نداشت. ظاهر که دلیل بر باطن نیست. او خود قادر نبود حالت خنده را از صورتش بزداید. خنده تا ابد بر لبانش نقش بسته بود. خنده‏ای بود بی‏اختیار و از آنجا که بر چهره‏اش حک شده بود کسی را یارای مقاومت در برابرش نبود. دو نوع از حرکات دهان به افراد دیگر انتقال می‏یابد: خنده و خمیازه. در کودکی چنان چهره‏اش را دستکاری کرده بودند که همۀ اعضای صورتش در ایجاد این خنده نقش داشتند. احساسات و هیجاناتش خنده‏اش را تشدید می‏کرد. هر رنجی و خشمی و ترحمی و تعجبی کشیدگی عضلاتش را بیشتر می‏کرد. اشک می‏ریخت، ولی خندان بود. خواسته‏اش هر‌چه بود و در هر اندیشه‏ای که بود، همین‌که سر برمی‏داشت، جماعت – اگر جماعتی آنجا بود – از خنده ریسه می‏رفت.