مدیر یک دقیقه ای و میمون ها

هنگام صرف ناهار بود که مدیر یک‌دقیقه‌ای با تشخیص حیرت‌آورش (از نظر من) از مشکلم، مرا تکان داد. ابتدا گفت که تلاش‌های من برای حل مشکلات، یعنی بیش از وقت اداری کارکردن و شرکت در سمینارها، تنها به نشانه‌های وجود مشکل اشاره می‌کند نه به دلیل آن. وی گفت به این می‌ماند که یک قرص آسپرین برای کاهش تب بخوری و خود بیماری را که سبب تب شده است نادیده بگیری؛ پس ناراحتی همچنان بدتر و بدتر می‌شود. به یاد دارم که با خودم گفتم «دوست ندارم چنین جملاتی را بشنوم؛ یعنی بشنوم که کارکردن بیش از اندازة‌من مشکل را بدتر می‌کند. افزون بر آن، اگر خودم آن همه کار نکنم، کارها خیلی بیشتر عقب می‌افتد.» به تشخیص دوستم اعتراض کردم، اما با شرح بیشتری که داد نظرم را کنار گذاشتم، زیرا این واقعیت برایم روشن شد که در افراد و کار بخش من هیچ گونه تغییری ایجاد نشده بود و تنها تغییر، ورود خود من به آن قسمت بود!