مدیر باش،رئیس! (با بهره گیری از صد حکایت برگزیده ازمتون کهن فارسی)

شما وقتی خواسته‌ای کوچک یا بزرگ، با کسی کوچک یا بزرگ، در میان می‌نهید، وقتی که می‌شنوید: «انشاء الله»، چه احساسی پیدا می‌کنید؟
دلگرم و امیدوار می‌شوید که او همۀ تلاشش را به کار خواهد بست؟ یا پاک ناامید می‌شوید که او با گفتن این لفظ خواسته بگوید: «نمی‌شود.» یا «انجام نمی دهم»؟
اگر جزو گروه دومید، چندان خود را ملامت نکنید. متأسّفانه هستند کسانی که این لفظ مقدّس و مبارک را ـ که در زبان خدا و بزرگان دین و معرفت، طلایۀ امید به برآورده شدن حاجات و آرزوهاست ـ تبدیل کرده‌اند به وسیلۀ رفع مسئولیّت از خود! شاید آنها از قباحت آنچه می‌کنند، مطّلع نیستند، امّا لطفا شما خوانندۀ گرامی ـ مخصوصا اگر در زمرۀ مدیران و رؤسایید ـ وقتی قادر نیستید یا به هر دلیل نمی‌خواهید خواستۀ کسی را اجابت کنید، هرگز غفلتا هم این لفظ گرامی بر زبانتان نرود.
«انشاءالله» متضمّن این معنی‌است که من همۀ اراده و قدرت خود را به کار می‌گیرم و اگر خدا بخواهد و ارادۀ او که بر همۀ عزم و اراده‌ها فایق است، ناهمسو نباشد، چنین و چنان خواهد شد.
«انشاءالله» زبان اهل «تلاش و توکّل توأمان» است: «با توکّل، زانوی اشتر ببند.»