مجموعه اشعار علی باباچاهی

وقت اعتراف رسیده کاملاً رسیده
انجیرهای رسیده له شده وَ افتاده از درخت زیر دندان مرد مراکشی
بیشتر مزه می‏دهد
در مراکش هیچ زنی را به جای انجیر قورت نداده‏ام
زندگی من در سبد انجیری سپری شد می‏شنوم جیرجیرشان را
جیغ می‏کشند: جیر جیر!
و من شده‏ام سنگی که گنجشک پریده از دهن مار در سینه دارد
راستی آن‏وقت‏ها دنگ دنگ دنگ
و درخت انجیر دور از حیاط مدرسه رنگ به رنگ که می‏شد
دیر و زود به سراغش می‏رفتم
جیر جیر کمک کمک!
رحم نمی‏کردم به ریز و درشت
و جنازه‏ها را نه در حیاط مدرسه چال می‏کردم
نه زیر درخت وَ در چشم آهویی که از ترس پا نگذاشته بود به فرار
هیچکس درست درستِ درست ندانست که
دانه‏های انجیر خانه و کاشانه‏ی دوشیزگان و زنانی بودند که
می‏تراوید از نُکِ انگشتانشان معصومیتی که هی می‏تراوید
یکی چشم‏هایش را جا گذاشت در کُنده‏ی درختی که دارکوبی آن را سوراخ کرده بود
یکی لاله‏ی گوشش را زیر بوته‏گل سرخی که مرغ سقا آن را آب داده بود
کدام بقیه؟ خب! درست!
این یکی که در ته جیبم دراز کشیده وَ در پوست یکی از پسته‏ها پنهان شده