متل سان داون

شبی که همه چیز تمام شد، ویویَن تنها بود.
مشکلی نداشت. تنهایی را ترجیح می‌داد. او به حقیقتی درباره‌ی شب‌کاری، در اینجا، در وسط ناکجا آباد، پی برده بود: همراه مردم بودن آسان اما تنهایی دشوار بود، مخصوصا تنها بودن در تاریکی. کسی که می‌توانست واقعا تنها ـ فقط در معیت خودش و افکار خودش ـ باشد قوی‌تر از هر کس دیگری بود، حاضرتر و آماده‌تر.
با این حال، در پارکینگ متل سان‌داون در فلِ نیویورک، پارک کرده بود. درنگ کرده بود. ترس آشنایی را حس می‌کرد. در کاوالیر قراضه‌اش نشسته بود و کلید در جاسوئیچی ماشین بود و بخاری و رادیو روشن، و کاپشنش را روی شانه‌هایش انداخته بود. به تابلوِ نئونی زرد و آبی و دو طبقه از اتاق‌هایی نگاه کرد که در دو نوار طولانی به‌شکل حرف اِل قرارگرفته بودند. با خودش فکر کرد: نمی‌خوام برم اونجا. اما می‌رم. آماده بود، اما هنوز می‌ترسید. ساعت 10:59 شب بود.
دلش می‌خواست گریه کند. دلش می‌خواست جیغ بکشد. احساس تهوع داشت.
نمی‌خوام برم اونجا.
اما می‌رم. چون همیشه این کار رو می‌کنم.
بیرون از ماشین، دو قطره بارانِ نیمه‌یخ‌زده به شیشه‌ی جلویی برخورد کرد. در آینه‌ی جلو، کامیونی لک‌ولک‌کنان در جاده در حال حرکت بود. ساعت تیک‌تاک‌کنان به یازده رسید و اخبار رادیو شروع شد. لحظاتی دیگر دیرش می‌شد، اما اهمیتی نمی‌داد. هیچ‌کس او را اخراج نمی‌کرد. اگر سر کارش می‌رفت هم، کسی اهمیتی نمی‌داد. متل سان‌داون مشتری‌های اندکی داشت و هیچ کدام هم متوجه نمی‌شدند که مسئول شیفت شب دیر کرده است. آنجا اغلب آن‌قدر ساکت بود که بیننده خیال می‌کرد هیچ وقت اتفاقی رخ نداده است.