لهجه ها اهلی نمی شوند (تجربه زندگی میان زبان عربی و انگلیسی)

«پدرم پیش از مرگش خاطره‌ای از چهارسالگی‌ام تعریف کرد. از من پرسیده بود دوست دارم در آینده چه‌کاره شوم و من گفته بودم نویسنده. البته که منظورم نویسنده‌ی قصه‌های مصور سوپرمن بود. شیفته‌ی مرد پولادین رویین‌تن و چشم‌های آبی و طره‌ی موی مجعدش بودم. همزمان هم دلم می‌خواست خودش باشم و هم دوست داشتم یار و یاور یا به اصطلاح، رابین او باشم. اما مهم‌تر از این‌ها دوست داشتم قصه‌اش را بنویسم؛ قصه‌ی مردی را که برای حقیقت، عدالت و راه و رسم آمریکایی مبارزه می‌کرد، البته اگر می‌فهمیدم که این راه و رسم کوفتی آمریکایی اصلا چیست. با شناخت ناقصم از راه و رسم آمریکایی چطور می‌توانستم قصه بگویم؟
این‌که راه و رسم آمریکایی را نمی‌شناختم، به‌شدت آزارم می‌داد ولی این احساس وقتی تشدید شد که به فکرم رسید آیا چیزی به اسم راه و رسم لبنانی هم وجود دارد و اگر وجود دارد، چگونه می‌توانم از ان سر در بیاورم. پدر و مادرم لبنانی بودند اما من در اردن به دنیا آمده‌ام و در کویت بزرگ شده‌ام. شاید هم راه و رسم من بیشتر کویتی بود، نه لبنانی. از آن‌جا که بیشتر همکلاسی‌هایم فلسطینی بودند، لهجه‌ی رام‌اللهی گرفته بودم. آیا معنی‌اش این بود که راه و رسم خودم را گم کرده‌ام؟»