لعنت به داستایوسکی

این زن، این مرده‌شوربرده کى بود که گند زد به همه چیز؟ راست راستى زنه بود، یا‏.‏‏.‏‏.‏ داستایوسکى؟ داستایوسکى، آره، خودش بود‏!‏ او با جنایت و مکافات‌اش به زمینم زد، ویرانم کرد‏.‏ مانع شد که پا جاى پاى قهرمانش، راسکولنیکف، بگذارم‏:‏ زن دوم، این یکى بى‌گناه، را بکشم؛ پول و جواهراتى را بردارم که مرا یاد جنایتم بیندازد؛ طعمه پشیمانى خود شوم، در ورطه گناه فرو بروم و در نهایت به اعمال شاقه محکوم شوم‏.‏‏.‏‏.‏‏.‏ دیگر؟ دست‌کم این کار بهتر از این جور احمقانه دویدن به بهانه رقت‌انگیز قتل است‏.‏ خون روى دست‌هایم، اما هیچى تو جیب‌هایم‏.‏ چه جنونى لعنت به داستایوسکى‏!‏