لبخند باشکوه آقای گیل (نمایش نامه)

فخرایران: بفرمایین، اینم ما! دیگه چى مى‏گى عزیزم؟
فروغ‏الزمان: متشکرم، از هر دوى شما متشکرم که اومدین.
فخرایران: نمى‏دونى چه جورى کفش و کلاه کردیم و دوییدیم. تازه من اِشارپ‏مو جا گذاشته بودم و دو مرتبه برگشتم ـ کجا موندى دکتر؟

فروغ‏الزمان: متشکرم، جدا متشکرم. داشتم از وحشت سنکوپ مى‏کردم.
فخرایران: (پالتو و اشارپش را درمى‏آورد. تجدّد نیز همین کار را مى‏کند.) من تازه دست شسته بودم و مى‏خواستم برم اتاق عمل، که دکتر از مطبش برام زنگ زد.
فروغ‏الزمان: متأسفم، شما رو از کسب‏وکارتونم انداختم.
فخرایران: نه، اتفاقا من یه عمل مشکلى داشتم روى دماغ یه خانمى که خیلى هم از خودش متشکره.
تجدّد: مشکل‏ترین عمل‏ها به‏نظر من دماغه.
فخرایران: مخصوصا این دماغ‏هاى عجیب غریبى که مثل منقار طوطى آویزونه و خانمه مدل یونانى هم مى‏خواد! تصورشو بکن! آدم از یه منقار چطورى مى‏تونه دماغ یونانى در بیاره؟ (پالتو و اشارپش را به تجدّد مى‏دهد، که او همراه با پالتو و کاشکل خود روى ساعد مجسمه مى‏گذارد.) ولى فروغ جان، تو انگار یه کمى… چطور بگم؟ پوستت خیلى حساس و شکننده شده.
فروغ‏الزمان: آره، این یکى دو ماهه…
فخرایران: اون لوسیونى که برات نوشتم، مصرف مى‏کنى؟
تجدّد: لوسیون جاى خود! براى طراوت پوست، تا مى‏تونین خانم، میوه و سبزى و مایعات میل کنین. استراحتم بد نیس.
فروغ‏الزمان: با این اتفاق‏هایى که مى‏افته…
فخرایران: راست مى‏گى عزیزم. اگه این تعطیلات آخر هفته نباشه، من که اصلا نمى‏تونم چاقو دستم بگیرم. همه‏ش حرص و جوش، همه‏ش هول و ولا. خانمه پنج تومن داده، بنده کیس‏ پاى چشم‏هاشو برداشتم شد مثل ماه. بفرمایین! رفته ادعاى خسارت کرده مى‏گه چشم‏هاش بادومى بوده، حالا شده قُلبه! من به این خانم چى بگم؟ ـ درست واستا! (تجدّد قوزش را رفع مى‏کند.) بقیه کجان؟ جمشید، مهرانگیز…