لایلا

قبل از اینکه از پله‌ها پایین بیایم، دو لایه نوارچسب روی دهان لایلا گذاشتم، ولی همان‌طور که کارآگاه در حال نشستن پشت میز است، می‌توانم فریادهای خفه‌اش را بشنوم.
او از همان دستگاه ضبط‌صوت قدیمی استفاده می‌کند که آدم می‌تواند آن را در یک فیلم دهه‌ی هشتاد ببیند. حدود ده اینچ طول و شش اینچ عرض دارد و دایره‌ی قرمز بزرگی روی دکمه‌ی سمت چپ آن است. دکمه‌ی پخش آن را فشار می‌دهد و ضبط‌صوت را به وسط میز می‌کشاند. چرخ‌های روی نوار شروع به چرخیدن می‌کنند.
کارآگاه می‌گوید: «لطفا خودتو معرفی کن.»
گلویم را صاف می‌کنم: «لیدز گابریل.»
محفظه‌ی باتری به‌وسیله‌ی چسب نواری کهنه‌ای، که از کناره‌های دستگاه آویزان است، نگه داشته شده است. به نظرم یک جورایی خنده‌دار است. این دستگاه شدیدا ناکارآمد هر کلمه‌‌ای را که بخواهم بگویم ضبط می‌کند و این قرار است کمک‌کننده باشد؟
در حال حاضر، همه‌چیز را رها کرده‌‌‌ام. در انتهای این تونل هیچ نوری وجود ندارد. حتی اطمینان ندارم که این تونل نقطه‌ی پایانی هم داشته باشد….