قواعد دموکراسی در ناهمواری سیاسی

رژیم‌های اقتدارگرای پوپولیستی دائما دنبال ایجاد شکاف در جوامع خود و به‌ویژه حفظ آرمان‌هایی نظیر «ترک واقعی»، «هندی واقعی»، «آمریکایی واقعی» و نظیر این‌ها هستند. اما این تلاش‌ها در راستای تحکیم سلطۀ فرهنگی، با امری مادی‌تر همراه شده است: گرایش به سرمایه‌داری رفاقتی. بسیاری از رژیم‌های اقتدارگرای کنونی درواقع دزدسالاری نیز هستند (اصطلاحی که استانیسلاو آندرسکی، جامعه‌شناس بریتانیایی-لهستانی، اواخر دهۀ ۱۹۶۰ ابداع کرد.) توضیحی ساده برای این امر وجود دارد: فقدان محدودیت‌های قانونی و سیاسی، تبانی‌های شخصی را بسیار آسان‌تر کرده است و این به‌نوبۀ خود لزوم حفظ کنترل شدید بر قوۀ قضاییه و نظام سیاسی را -در راستای اجتناب از مجازات در آینده- تقویت می‌کند. اما درعین‌حال منطقی سیاسی نیز برای این کار وجود دارد: درگیرکردن دیگران در فساد و جنایت، وفاداری آن‌ها را به حکومت می‌طلبد. حامی‌پروری توده‌ای -اعطای پاداش به حامیان از طریق ویژه‌پروری- سرسپردگی توده‌ای را تحکیم خواهد کرد و ممکن است تهدیدی برای افرادی باشد که از پوپولیست‌های اقتدارگرا حمایت نمی‌کنند و خود را در قالب ازدست‌دادن شغل یا مزایا و… نشان می‌دهد؛ این‌گونه، مشکل چگونگی اعمال کنترل بر جوامع بدون سرکوب سیاسی مستقیم و بیش‌ازحد مرتفع می‌شود.